Γεια σας φίλοι και φίλες μου, καλό απόγευμα σας εύχομαι...
καιρό έχω να σας δω, μιας και.... πολλές οι δουλειές τελευταία και ομολογώ ότι δεν είχα χρόνο να σας γράψω ... και το σκεφτόμουν πολύ συχνά...
Τώρα όμως, βρήκα το χρόνο και σκέφτηκα να αφήσω λίγο το μυαλό μου ελεύθερο και τα δάχτυλά μου να ζωγραφίσουν επάνω στο πληκτρολόγιο.... Πω πω τι έγραψα πάλι η καλλιτέχνις... χαχαχα... Μα πως είναι δυνατόν να μη μου βγει κάτι το ποιητικό από μέσα μου αφού αυτή τη στιγμή που σας γράφω, βρίσκομαι στην εξοχή... στο πατρικό μου σπίτι... κάθομαι στο μπαλκόνι, ανάμεσα στα λουλουδάκια, στο γιασεμί που μοσχοβολά... δίπλα μου είναι η κληματαριά που σιγά σιγά μεγαλώνει και αναρριχάται στα κάγκελα, τριαντάφυλλα, πανσέδες, πετούνιες τι όμορφα που είναι... ησυχία εξαπλώνεται παντού... μόνο πουλάκια και χελιδόνια που τιτιβίζουν, το μάτι είναι ελεύθερο να τρέξει στο πράσινο φόντο και το βλέμμα μου δεν εγκλωβίζεται ανάμεσα στις πολυκατοικίες και το μπετόν της μεγαλούπολης...
Αυτή τη στιγμή την ησυχία της εξοχής τη σπάει ο ήχος του τρένου που περνάει για Θεσσαλονίκη... Ναι βρίσκομαι δίπλα σε σιδηροδρομικό σταθμό... μπροστά μου οι γραμμές του τρένου, στο βάθος το βουνό Οίτη, πιο δίπλα και πολύ βάθος το Βελούχι... νομός Ευρυτανίας εκεί...
κάπου ακούγεται κι ένας κόκορας...
Τι όμορφα που είναι... δροσιά, αεράκι... και που μακριά ο ήχος των αυτοκινήτων που περνούν στο δρόμο... Εθνική οδός Λαμίας-Καρπενησίου.
10 μέρες μας μένουν για να τελειώσει κι αυτός ο μήνας... 20 Μαΐου σήμερα... Αύριο γιορτάζει ο Κωνσταντίνος και η Ελένη... γιορτάζω κι εγώ και ο άντρας μου... χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσα με τους γονείς μου, το σπίτι ήταν στολισμένο με λουλούδια, γλυκά, και περιμέναμε τους επισκέπτες... ανυπομονησία για το ποιοι θα έρθουν, πόσοι θα έρθουν, τι δώρα θα μου φέρουν... μεγάλη η χαρά μου όταν συγκέντρωνα πολλά δώρα και τα επεξεργαζόμασταν με τη μαμά μου το βράδυ πριν κοιμηθούμε και της έλεγα, αυτό μου το έφερε εκείνη, το άλλο η άλλη.... και πως στράβωνα όταν μου έδιναν λεφτά... τι τα θέλω τα λεφτά?? Εγώ ήθελα δωράκια... παιδάκι βλέπετε... Αργότερα στην εφηβεία μου, τα δωράκια γινόταν περισσότερο της ηλικίας μου, μπιζουδάκια, αρώματα... γλαστράκια και που και που κανένα λουλουδάκι... και φυσικά και πάλι λεφτά... τώρα όμως τα λεφτά τα ήθελα.... και έλεγα ... αχ να μου έδιναν όλοι λεφτά... να πάρω εγώ ότι θέλω... πως αλλάζουν οι ηλικίες ε?
Και τώρα έφτασε η εποχή που έφυγα από το σπίτι των γονιών μου, δε γιορτάζω και τόσο συχνά μιας και είμαστε μια εδώ και μια εκεί με τις μεταθέσεις, αλλά έχω πολλά τηλεφωνήματα από φίλους και συγγενείς... Είναι κι αυτό κάτι, δε συμφωνείτε??
Πέρυσι, τέτοια μέρα, σαν την αυριανή, δε γιορτάσαμε... ήμασταν στο καινούριο μας διαμέρισμα, με νέα μετάθεση, μόλις είχαμε μετακομίσει και ανοίγαμε κούτες... Πέρυσι δεν είχαμε καταλάβει γιορτή... μόνο κούραση... φέτος όμως, είμαστε μέσα στη ξεκούραση... επιστροφή στο πατρικό για λίγες μέρες, χαλάρωση και ξεκούραση από τη καθημερινότητα της Αθήνας... Να θυμηθούμε και λίγο τις παλιές καλές μέρες της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας...
Ώρα για απογευματινό καφεδάκι... Θα ξυπνήσει και ο μικρούλης μου σε λίγο-μόλις ξύπνησε χα χα... και μετά βόλταααααα....
Σας εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα και χρόνια πολλά σε όοοολους όσους και όσες γιορτάζετε!! Να είσαστε καλά και θα σας ξαναδώ πολύ σύντομα!! Να προσέχετε τους εαυτούς σας,
σας φιλώ!
καιρό έχω να σας δω, μιας και.... πολλές οι δουλειές τελευταία και ομολογώ ότι δεν είχα χρόνο να σας γράψω ... και το σκεφτόμουν πολύ συχνά...
Τώρα όμως, βρήκα το χρόνο και σκέφτηκα να αφήσω λίγο το μυαλό μου ελεύθερο και τα δάχτυλά μου να ζωγραφίσουν επάνω στο πληκτρολόγιο.... Πω πω τι έγραψα πάλι η καλλιτέχνις... χαχαχα... Μα πως είναι δυνατόν να μη μου βγει κάτι το ποιητικό από μέσα μου αφού αυτή τη στιγμή που σας γράφω, βρίσκομαι στην εξοχή... στο πατρικό μου σπίτι... κάθομαι στο μπαλκόνι, ανάμεσα στα λουλουδάκια, στο γιασεμί που μοσχοβολά... δίπλα μου είναι η κληματαριά που σιγά σιγά μεγαλώνει και αναρριχάται στα κάγκελα, τριαντάφυλλα, πανσέδες, πετούνιες τι όμορφα που είναι... ησυχία εξαπλώνεται παντού... μόνο πουλάκια και χελιδόνια που τιτιβίζουν, το μάτι είναι ελεύθερο να τρέξει στο πράσινο φόντο και το βλέμμα μου δεν εγκλωβίζεται ανάμεσα στις πολυκατοικίες και το μπετόν της μεγαλούπολης...
Αυτή τη στιγμή την ησυχία της εξοχής τη σπάει ο ήχος του τρένου που περνάει για Θεσσαλονίκη... Ναι βρίσκομαι δίπλα σε σιδηροδρομικό σταθμό... μπροστά μου οι γραμμές του τρένου, στο βάθος το βουνό Οίτη, πιο δίπλα και πολύ βάθος το Βελούχι... νομός Ευρυτανίας εκεί...
κάπου ακούγεται κι ένας κόκορας...
Τι όμορφα που είναι... δροσιά, αεράκι... και που μακριά ο ήχος των αυτοκινήτων που περνούν στο δρόμο... Εθνική οδός Λαμίας-Καρπενησίου.
10 μέρες μας μένουν για να τελειώσει κι αυτός ο μήνας... 20 Μαΐου σήμερα... Αύριο γιορτάζει ο Κωνσταντίνος και η Ελένη... γιορτάζω κι εγώ και ο άντρας μου... χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσα με τους γονείς μου, το σπίτι ήταν στολισμένο με λουλούδια, γλυκά, και περιμέναμε τους επισκέπτες... ανυπομονησία για το ποιοι θα έρθουν, πόσοι θα έρθουν, τι δώρα θα μου φέρουν... μεγάλη η χαρά μου όταν συγκέντρωνα πολλά δώρα και τα επεξεργαζόμασταν με τη μαμά μου το βράδυ πριν κοιμηθούμε και της έλεγα, αυτό μου το έφερε εκείνη, το άλλο η άλλη.... και πως στράβωνα όταν μου έδιναν λεφτά... τι τα θέλω τα λεφτά?? Εγώ ήθελα δωράκια... παιδάκι βλέπετε... Αργότερα στην εφηβεία μου, τα δωράκια γινόταν περισσότερο της ηλικίας μου, μπιζουδάκια, αρώματα... γλαστράκια και που και που κανένα λουλουδάκι... και φυσικά και πάλι λεφτά... τώρα όμως τα λεφτά τα ήθελα.... και έλεγα ... αχ να μου έδιναν όλοι λεφτά... να πάρω εγώ ότι θέλω... πως αλλάζουν οι ηλικίες ε?
Και τώρα έφτασε η εποχή που έφυγα από το σπίτι των γονιών μου, δε γιορτάζω και τόσο συχνά μιας και είμαστε μια εδώ και μια εκεί με τις μεταθέσεις, αλλά έχω πολλά τηλεφωνήματα από φίλους και συγγενείς... Είναι κι αυτό κάτι, δε συμφωνείτε??
Πέρυσι, τέτοια μέρα, σαν την αυριανή, δε γιορτάσαμε... ήμασταν στο καινούριο μας διαμέρισμα, με νέα μετάθεση, μόλις είχαμε μετακομίσει και ανοίγαμε κούτες... Πέρυσι δεν είχαμε καταλάβει γιορτή... μόνο κούραση... φέτος όμως, είμαστε μέσα στη ξεκούραση... επιστροφή στο πατρικό για λίγες μέρες, χαλάρωση και ξεκούραση από τη καθημερινότητα της Αθήνας... Να θυμηθούμε και λίγο τις παλιές καλές μέρες της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας...
Ώρα για απογευματινό καφεδάκι... Θα ξυπνήσει και ο μικρούλης μου σε λίγο-μόλις ξύπνησε χα χα... και μετά βόλταααααα....
Σας εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα και χρόνια πολλά σε όοοολους όσους και όσες γιορτάζετε!! Να είσαστε καλά και θα σας ξαναδώ πολύ σύντομα!! Να προσέχετε τους εαυτούς σας,
σας φιλώ!
